De Vogelvrije Huisarts

Toen Zin en Onzin elkaar tegenkwamen op de brug “Verwarring”die hun twee domeinen verbindt en scheidt zei Zin tegen Onzin: Waarom blijf jij niet aan jouw kant?” Maar Onzin zei: ‘Ai de Massamedia! Viviet! Viviet!’ en ze gingen snel aan elkaar voorbij.

Aan deze intro van Frits Staal moest ik denken toen ik bij de NZa voor de tweede keer zat…Een dialoog tussen de vertegenwoordigers van de NZa en zorgverleners heeft waarschijnlijk steeds deze vorm, op de keper beschouwd gebeurt er niets.

Vorige week kreeg ik bericht dat mijn opgelegde bestuurlijke boete ook in tweede instantie door de NZa wordt gehandhaafd. Niets nieuws onder de zon zoals voorspeld, het liefst zat ik al meteen bij de rechter maar procedureel kan dit helaas niet.

Wat valt op aan zo’n besluit? Dat de NZa constant over feiten en omstandigheden schrijft terwijl er geen enkel feit of omstandigheid door de NZa onderzocht is. Aangedragen feiten of omstandigheden worden door de NZa stelselmatig genegeerd en de geschiedenis van het afgelopen jaar leert dat deze zich alleen laat terugfluiten door de rechter. Bezwaar aantekenen bij de NZa is een zinloos ritueel.

In mijn “geval” is er alleen maar sprake van een “tekstanalyse” die heen en weer gaat. Je zou zeggen: werken er alleen maar mensen die een literatuurstudie hebben gedaan? En het is soms uitermate onbeschoft wat de NZa schrijft; over een periode waarin de NZa al helmaal geen feitelijk onderzoek deed. Terwijl mijn schoonmoeder plotseling ziek werd(vlak voor het festival) en overleed concludeert de NZa “dat ik blijkbaar wel genoeg tijd had om het Himalaya Film Festival te runnen”. Waren ze aanwezig en wisten ze hoeveel tijd ik toen aan het festival besteedde? Inhoudelijk zijn ze niet eens ingegaan op mijn bezwaren tegen het “kostenonderzoek”. Reden te meer om naar de rechter te stappen.

Het bezoek ten kantore

In het boete besluit staat een weergave van de ‘zitting’: niet een letterlijke tekst van het besprokene, terwijl 3 juristen, een tape en/of notulist hadden. Nee, de NZa creëert haar eigen verslag en opmerkingen van mij of advocaat worden er alleen maar slechts summier in vermeld of weggelaten.

Wat op de eerste zitting werd besproken stond nauwelijks in het verslag dat in het boetebesluit werd opgenomen. Dat was niet verassend want hoofd Unit Bezwaar, Beroep en Boetes bij de Nederlandse Zorgautoriteit Ruud van Donk leidde dit “gesprek”. Ruud van Donk, om uw even op te frissen, is de persoon die nimmer een fatsoenlijk antwoord gaf op de kritische vragen over het “NZa-kostenonderzoek” van collega Roelof Moes.

Bij die eerste zitting was een journalist aanwezig die op Mednet een beperkte publicatie daaraan spendeerde. Wat hij noteerde is niet terug te vinden in het zittingsverslag. Ik vroeg vooraf aan de tweede Hoorzitting aan de heer Zee(senior Jurist NZa) tav het eerste boetebesluit naar het volledige verslag van de eerste zitting en hij bevestigde dat alleen de korte samenvatting aan het einde van het boete besluit aanwezig was.

De geschiedenis herhaalde zich, zo manipulatief zijn ze bij de NZa.Tja wat gelooft de rechter nu precies? Advies aan nieuwkomers: neem een tape mee en registreer het gesprek.

Dubbele Moraalridders

Kijken we naar de eerder genoemde Ruud van Donk zelf en ik citeer hem over de verkoop van de Mexicaanse griepvaccins: “Maar noch in krantenberichten, noch in publicaties van het ministerie van VWS vond ik iets over de kosten van de vaccins en de verwachte opbrengst. Lijkt mij ook een aspect van goed koopmanschap. Als je een goede deal wilt maken, laat je je niet in de kaarten kijken!”(Zorg & Financiering 1-2010).

Deze man heeft er geen enkele moeite mee dat huisartsen gedwongen werden informatie te geven en zich wel in de kaarten te laten kijken want daar is een wet voor?

Nog zo’n mooie: op 2 maart 2009 wist de NZa de media te melden 5 huisartsen beboet zouden worden. Pas in November 2009′, ver nadat het NZa “kostenonderzoek” werd gepresenteerd, begon deze aan een ‘boeteonderzoek’. Dus 8 maanden lang verzuimde de NZa ook maar iets te doen met haar dreiging van februari. Wat was hun excuus: “dat de NZa over onvoldoende mankracht beschikt om alle toezichthoudende taken tegelijkertijd uit te voeren. Daarnaast had de NZa in de tweede helft van 2009 andere prioriteiten”(18 maart 2010).

Blijkbaar mogen zij wel op bepaalde momenten andere prioriteiten hebben en bij gebrek aan mankracht bepaalde taken verzaken.. Het is maar dat U het weet: zieke mensen zijn in de ogen van de NZa geen prioriteit.

Rechtstaat

Recent werd ik geïnterviewd n.a.v. mijn bezwaar tegen het “kostenonderzoek” en een vraag was: “had U niet beter de boete kunnen betalen dan was U toch van al dat gedoe af en had U Uw tijd en energie aan andere, belangrijkere dingen kunnen besteden?” Het is een opmerking die ik ook wel eens van collega’s hoor. Ongetwijfeld valt hier wat voor te zeggen maar we leven, althans pro forma, in een rechtstaat die de het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden heeft erkend. Één daarvan is verbod op dwangarbeid en andere zijn ‘recht op een eerlijk proces” en “vrijheid van geweten”.  Op 21 januari 2009 krijgt Leijnse Artz advocaten van de NZa de mededeling dat ze geen gehoor zullen geven aan het verzoek tot overleg en een dwangsom zullen opleggen aan huisartsen die geen gehoor geven aan het “kostenonderzoek”. Inhoudelijk gaat de NZA niet eens in op de geformuleerde bezwaren. Wanneer van de zijde van een groep deelnemende huisartsen, NZa-projectgroep, de LHV, gemotiveerd kenbaar wordt gemaakt dat er bezwaren zijn tegen een dergelijk onderzoek dan is het uitgangspunt van deze weigeraars dat eerst deze bezwaren behandeld moeten worden met uiteindelijke een eventuele rechterlijke toetsing en niet dat de NZA deelname aan dit onderzoek kan afdwingen door met de bij wet vastgestelde sancties te dreigen. In dit geval een dwangsom van 1000 Euro per week of een bestuurlijke boete (max. 500 000 Euro). Is het dan zo vreemd dat je een vergelijking trekt met het onder druk zetten en martelen van gedetineerden om een bekentenis af te dwingen? Er is slechts een gradueel verschil, meer niet. Dat ik akkoord zou gaan met een opgelegde werkbelasting van 45 uur per week raakt al helemaal aan mijn vrijheid van geweten.